นับตั้งแต่นี้… ฉันจะเป็นคนที่ดีพอสำหรับตัวเอง

นับตั้งแต่นี้… ฉันจะเป็นคนที่ดีพอสำหรับตัวเอง

ผู้เขียน คิมแจชิก 

จำนวนหน้า 395 หน้า

ทุกสิ่งล้วนอยู่ในหัวใจของเธอ

ทั้งสิ่งที่เธอคิดว่าทำไม่ได้

และสิ่งที่เธอมั่นใจว่าทำได้

อัญมณีที่เปล่งประกายในแบบของตัวเอง

ซ่อนอยู่ในหัวใจของทุกคน

จงอย่าสูญเสียตัวตน

และอย่าสูญเสียแสงสว่างของตัวเอง

---------------------------

ท่ามกลางชีวิตอันแสนวุ่นวาย อาจมีหลายครั้งที่เราต้องละทิ้งตัวตน

และพยายามกลายเป็นคนที่ดีพอสำหรับคนอื่น หรือใช้ชีวิตโดยรั้งรออยู่ในอดีต 

หวาดกลัวที่จะตัดสินใจและก้าวเดินไปบนเส้นทางที่ไม่รู้จัก 

ซึ่งเราต่างล้วนเคยเผชิญกับเรื่องราวเช่นนี้สักครั้งในชีวิต

คิมแจชิก บอกเล่าประสบการณ์ชีวิตและแนวคิดของตัวเอง 

ผ่านถ้อยคำร้อยเรียงกันเป็นความเรียงขนาดสั้นจำนวน 132 บท 

ที่จะช่วยปลอบโยนและมอบกำลังใจ

ให้กับทุกคนผู้พยายามใช้ชีวิตอย่างดีในแบบของตัวเอง 

บทนำ

ตามหาเส้นทางของผมที่ผมรู้เพียงคนเดียว
ตอนเด็กๆ ผมกางแผนที่แล้วใช้เวลาไปกับการดูว่าสถานที่ที่ผมอยู่ในตอนนี้อยู่ตรงส่วนไหนของโลก สถานที่ผมรู้จักมีมากแค่ไหน สถานที่ที่ผมอยากไปอยู่ตรงไหนบ้าง และไกลจากที่ที่ผมอยู่สักแค่ไหน

เส้นทางจากโรงเรียนถึงบ้านเป็นการผจญภัยย่อมๆ สำหรับผม พ่อแม่สอนให้ผมรู้จักเส้นทางนั้น แต่เมื่อผมคุ้นเคยกับมันมากขึ้นก็เกิดความสงสัยว่าเส้นทางใหม่ๆ ที่อยู่ระหว่างเส้นทางนั้นมีหน้าตาเป็นอย่างไร ผมจึงเข้าไปในเส้นทางแปลกตาแล้วได้พบกับตรอกซอกซอยอื่นๆ สุดท้ายก็หลงทางจนทำให้พ่อแม่เป็นห่วง

ทุกครั้งที่เป็นอย่างนั้น ผมจะเล่าให้พวกท่านฟังอย่างละเอียดว่าผมเข้าไปในตรอกซอยไหนบ้าง ได้เห็นอะไรบ้างและกลับมาบ้านได้อย่างไร แล้วแม่ก็จะดุว่าทำไมผมถึงใช้เส้นทางที่ไม่รู้จัก ต้องไปตามถนนใหญ่สิถึงจะปลอดภัย ในตอนนั้นเองที่ผมได้รู้ความจริงว่าแม้จะเดินบนเส้นทางที่ไม่รู้จัก ก็ใช่ว่าจะกลับไม่ถึงบ้าน

และตระหนักว่าเส้นทางกลับบ้านไม่ได้มีแต่เส้นทางที่พวกผู้ใหญ่บอกเท่านั้น

เปลี่ยนบางเส้นทางแต่กลับบ้านได้เร็วกว่า บางเส้นทางอ้อมไกลไปสักหน่อยแต่ได้ดื่มด่ำกับกลิ่นดอกไม้ที่หาชมได้เฉพาะในแต่ละฤดูกาลเท่านั้น และบางเส้นทางก็ได้เดินร่วมกับเพื่อนๆ

ช่วงเวลาที่ได้ลัดเลาะไปตามเส้นทางพิเศษเฉพาะผมคนเดียวเท่านั้น มันมอบความผ่อนคลายให้กับผม และพอโตขึ้นมาอีกหน่อยผมก็เพลิดเพลินกับการเดินออกจากเส้นทางที่ผู้คนส่วนใหญ่ใช้กันเข้าไปในเส้นทางที่
ไม่คุ้นเคย

อาจเป็นเพราะอย่างนั้นผมจึงรู้สึกเหมือนชีวิตของตัวเองไม่ได้ปักหลักอยู่ที่ใดที่หนึ่ง แต่ล่องลอยเหมือนน้ำมันที่อยู่บนผิวน้ำ บางครั้งผมก็คิดว่าตัวเองโง่เง่า ทำไมถึงไม่ใช่เส้นทางหลักแต่กลับมาเดินในตรอกซอยเล็กๆ อย่างลำบากเพียงลำพัง หลายครั้งที่ชีวิตไม่มั่นคงจนผมต้องรักษาสมดุลอย่างยากลำบากเพื่อเอาชีวิตรอดอยู่บนกระแสคลื่นที่รุนแรง

แต่ผมก็สนุกไปกับมัน ผมคิดว่าการใช้ชีวิตโดยไม่ก้าวไปข้างหน้าแต่ปล่อยให้ไหลไปเรื่อยๆ นั้น ภายนอกอาจจะดูสงบสุขดี แต่มันไร้ซึ่งความหมาย

หลังผ่านกระแสคลื่นที่แปรปรวน ผมก็หยุดนิ่งสักครู่อยู่ตรงไหนสักแห่งของชีวิตแล้วหันกลับมามองตัวเอง

จากนั้นก็ถามออกมาว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม” แล้วตัวผมที่อยู่ข้างในก็ปลอบโยนตัวเองว่าไม่เป็นไรนะ

แต่ผมต้องการเวลาฟื้นฟูตัวเองก่อนจะออกไปสู่ท้องทะเลอีกครั้ง ลมหายใจที่กักเก็บไว้อย่างอดทนมาตลอดช่วงเวลานั้นได้ขับไล่กระแสคลื่นออกไปไกลอย่างดุเดือด แล้วตัวผมที่ยืนหยัดอยู่ข้างในอย่างถึงที่สุดก็ได้บอกกับตัวเองว่า

 

“นายเป็นคนที่ไม่เลวเลย”

 

ฤดูใบไม้ผลิ 2022
ณ เกาะเล็กๆ แห่งหนึ่ง
คิมแจชิก